Relief II

Cykl dziewięciu , powstały w latach 1984–1989, a więc w ostatnim okresie życia Andrzeja Krzanowskiego, jest kolejnym dowodem na jego zainteresowanie sztukami plastycznymi, które wykorzystywał w swojej twórczości. Technika rzeźbiarska pozwalająca tworzyć płaskorzeźby o różnym stopniu wypukłości, dla której tak ważne jest tworzywo, w Reliefie II znajduje swoje wierne odbicie. Akordeon bowiem stwarza takie możliwości kształtowania dźwięku, dynamiki, barwy i artykulacji, że przy prowadzonej w tym utworze narracji, polegającej na rozszerzaniu i zawężaniu pasm dźwiękowych oraz na konsekwentnej obróbce tworzywa (skali półton – cały ton), powstaje „relief muzyczny”. Nie jest to dzieło dramatyczne ani wirtuozowskie. Czas płynie powoli na niskich, subtelnie zmieniających się poziomach dynamicznych, ścieżki dźwięków tworzących pasma o różnej gęstości zapisane są wyłącznie za pomocą poziomych linii, rozpiętych na odmierzających czas regularnych kreskach taktowych, a statyczny przebieg wzbogacany jest tylko wibracjami. Dźwięki kolejno nakładają się na siebie i znikają, czasami występują w imitacji, a samodzielne akordy pojawiają się incydentalnie. Kontemplacja czasu, wielopoziomowość, subtelność i… dedykacja znakomitemu kompozytorowi japońskiemu, Toshiowi Hosokawie, wyjaśniają potoczną nazwę tego utworu – „japoński”.                                                    – fragment wstępu Grażyna Krzanowska