Sekstet smyczkowy Es-dur op. 39

Na Sekstet smyczkowy Es‑dur op. 39 składają się cztery części: I. Allegro moderato ed espressivo, II. Menuetto (Allegro), III. Elegia (Andante espressivo e sostenuto), IV. Finale (Allegro vivace). Na poziomie makroformy jest to dość typowy klasyczny cykl sonatowy: z formą sonatową w pierwszej i ostatniej części, menuetem na drugim miejscu oraz wolnym ustępem na trzecim (czyli odwrotnie niż zazwyczaj), przy czym III część wprowadza jedyny kontrast tonalny w postaci trybu molowego.

W warstwie melodycznej Sekstetu zwracają uwagę melodyjność tematów i wszechobecność kantyleny, a zarazem pewna oszczędność przedstawionych myśli muzycznych przy równoczesnej skłonności do ich repetycji, co pomaga osiągnąć spójną formę. Prostota melodyczna jest też bezpośrednio związana z relatywną prostotą harmoniczną – brak tu eksperymentów z zaskakującymi zwrotami, przedłużającymi się dysonansami czy niekonwencjonalnymi rozwiązaniami, pojawiają się natomiast rozmaite relacje harmoniczne.

Ze wstępu  do publikacji autorstwa Jolanty Bujas-Poniatowskiej