Sonata

Bacewicz w swojej czteroczęściowej Sonacie w sposób oczywisty nawiązuje do muzyki baroku, do wirtuozowskiego nurtu muzyki smyczkowej tej epoki. Wskazuje na to typ narracji, bachowskie ostinata i figuracje, chwyty fakturalne, takie choćby jak liryczne dwudźwięki czy burdony z pustą struną, kwintowy plan powtórzeń w części II itp. (...). Wszystko to czyni z Sonaty osobliwy komentarz do dzieła, którym się żywi i któremu wiele zawdzięcza (cykl Partit i Sonat na skrzypce solo J.S. Bacha), odzierając muzykę z arkadyjskich złudzeń, zostawiając jej za to muzykancki rozmach, niepodważalną ,,skrzypcowość brzmienia i energię, która jest wyłącznie energią tworzywa, bez jakichkolwiek pozamuzycznych odniesień. [M. Gąsiorowska, Bacewicz, PWM Kraków 1999]