Sonata c-moll

Cechą szczególną tej kompozycji jest harmonika, która uwzględnia zdobycze Chopina i Wagnera, oraz zręczne operowanie chromatyką, alteracjami i enharmoniką przez kompozytora.  Partia skrzypiec reprezentuje średni stopień trudności. Partia fortepianowa, o licznych elementach wirtuozowskich, odznacza się miejscami gęstą, brahmsowską fakturą. Oba instrumenty, potraktowane przez Rutkowskiego równorzędnie, wykazują dużą samodzielność, współdziałając w organizowaniu brzmienia całego utworu. Sonata nawiązuje stylistycznie do neoromantyzmu. Swoimi nieprzeciętnymi walorami artystycznymi wyrasta w ówczesnej polskiej twórczości muzycznej ponad przeciętność, dorównując wielu europejskim kompozycjom tego rodzaju.