Sonata d-moll

Sonata d-moll jest najwcześniejszym, powstałym w 1904 r. skrzypcowym utworem Karola Szymanowskiego. W jej konwencjonalności wyraźnie odczuwa się uzależnienie od sonat skrzypcowych Francka i Brahmsa, dążenie kompozytora do opanowania tradycyjnej, trzyczęściowej formy cyklicznej. Sonata na skrzypce i fortepian (w transkrypcji na wiolonczelę, dokonanej przez Kazimierza Wiłkomirskiego), młodzieńcze dzieło, mimo nie skrystalizowanego jeszcze stylu zdradza większe niż dotąd zainteresowanie kompozytora kolorystyką brzmienia, jest zapowiedzią śmiałej i bogatej linii melodycznej właściwej późniejszym utworom skrzypcowym Szymanowskiego.