Sonata g-moll op. 5

Sonata fortepianowa g-moll op. 5, pierwsza ważna kompozycja Władysława Żeleńskiego, została napisana w Krakowie pod okiem Franciszka Mireckiego – konserwatywnego, lecz cenionego w tym ośrodku kompozytora i pedagoga, ucznia Johanna Nepomuka Hummla. Prawdopodobnie to właśnie Mirecki doprowadził do wydania utworu swojego dwudziestodwuletniego ucznia przez znaną mediolańską oficynę Ricordiego w 1859 roku. Publikacja ta wzbudziła zainteresowanie polskich krytyków muzycznych. Dostrzegli w niej talent młodego kompozytora, ambitny zamysł i europejskie (ściślej: niemieckie) inspiracje, co wyróżniało utwór na tle polskiej muzyki tego okresu. Sonatę cechują ekspresja i wirtuozeria, Żeleński umiejętnie łączy w niej inspiracje beethovenowskie z odwołaniami do dziedzictwa Chopina. Utwór ten stanowi istotny element polskiej pianistyki drugiej połowy XIX wieku, godny uwagi muzyków i melomanów.