Sonatina na fortepian Kazimierza Serockiego prezentowana jest po raz pierwszy drukiem. Skomponowana w 1949 roku, otrzymała wyróżnienie na II Konkursie Kompozytorskim im. Fryderyka Chopina organizowanym przez Związek Kompozytorów Polskich.
Ta trzyczęściowa kompozycja, interesująca brzmieniowo, popisowa, łączy elementy folklorystyczne z nowoczesnym językiem muzycznym. Śmiałe harmonizacje, elementy polifonii, zwłaszcza w drugiej części nawiązują do pomysłów Sergiusza Prokofiewa i Beli Bartoka. Kompozycja jest pierwszym utworem Serockiego świadczącym o zainteresowaniu nurtem folklorystycznym, kontynuowanym w późniejszej twórczości.