Sonatina

Sonatinę napisał Serocki najpierw w roku 1954 w wersji na puzon i fortepian, po dwudziestu latach w 1974 roku opracował ją na puzon i orkiestrę. Utwór stanowi próbę łączenia motywiki ludowej z nowoczesną harmonią. Ma charakter wybitnie wirtuozowski, ukazuje atuty puzonu jako instrumentu solowego, jednak znaczącą rolę odgrywa w nim także orkiestra. Składa się z trzech części: 1. Allegro 2. Andante molto sostenuto 3. Allegro vivace. Kompozytor pisał ją z myślą o znakomitym wykonawcy Juliuszu Pietrachowiczu, który wcześnie prawykonał już jego Koncert na puzon oraz siedmioczęściową Suitę na cztery puzony. Jak pisze Rafał Korzeniewski (Juliusz Pietrachowicz. Puzonista, pedagog Warszawa, 2006 praca magisterska) Sonatina powstała w odpowiedzi na prośby i namawiania Pietrachowicza, który chciał wykorzystać gasnący po poprzednich dwóch kompozycjach zapał kompozytora do pisania utworów na puzon. W 1974 roku na prośbę Hermanna Moecka - wydawcy drukującego dzieła Serockiego w koedycji z PWM Serocki zinstrumentalizował partię fortepianu.