Część pierwsza Tria nawiązuje do formy ronda. W refrenie na tle zakotwiczonych na nucie basowej pasażowych figuracji w partii fortepianu, zarysowana jest szeroka kantylena klarnetu oparta na skali doryckiej. W partii wiolonczeli wykorzystane są współbrzmienia kwintowe, co w zamyśle kompozytorki ma naśladować brzmienie dud. W spokojnej (Quieto) części drugiej mamy do czynienia z powtarzającym się „mozaikowym” układem trzech elementów: pojedyncze, dysonujące wielodźwięki w partii fortepianu, repetowane (stopniowo wyciszające się na wzór delaya) motywy grane przez klarnet – tu kompozytorka odwołuje się do obrazu kamienia rzuconego w wodę i rozchodzących się wokół niego kręgów, oraz oszczędne odpowiedzi wiolonczeli (z pizzicato na pustych strunach). W motorycznej części trzeciej (Appassionato e energico) ostinatowym motywom grup szesnastkowych fortepianu przeciwstawione są bloki akordowe, utworzone z równolegle prowadzonych partii pozostałych instrumentów. We fragmencie końcowym pojawiają się dialogi klarnetu i fortepianu, które znajdują swoją kulminację w kodzie. 

[opis wydawcy]