Trzy preludia

Trzy preludia cykl miniatur na flet i sopran bez tekstu został ukończony przez Michała Spisaka w lutym 1953 roku. Mimo że kompozycja trwa tylko cztery i pół minuty, to historia jej powstania rozpoczyna się jeszcze w 1950 roku. Wtedy to kompozytor w liście do przyjaciela pisał o rozpoczęciu pracy nad cyklem. Pierwsza część została ukończona 28 lutego 1950 roku. Później nastąpiła przerwa w pracy nad Preludiami trwająca trzy lata. Nawet rok 1953 początkowo nie wróżył przełomu. Wprawdzie Spisak 9 lutego ukończył drugie preludium, a kilka dni później (14 lutego) trzecie, planował jednak uzupełnienie cyklu o dwa, trzy kolejne. Ostatecznie postanowił pracę nad Preludiami zakończyć na trzech częściach. Odstęp czasowy między skomponowaniem pierwszego i kolejnych preludiów ma swój ślad w muzyce. Pierwsze preludium, dwa razy dłuższe od pozostałych, jest bardziej zróżnicowane, przypomina nieco inny utwór Spisaka Duetto Concertante na fagot i altówkę. Pozostałe dwa preludia to bardzo krótkie, proste technicznie miniatury, wyraźnie nawiązujące do twórczości kompozytorów baroku. Mimo tych różnic preludia łączy specyficzne wykorzystanie sopranu. Jest on świadomie notowany w partyturze poniżej fletu, a kompozytor wykorzystuje najczęściej tylko niski i średni rejestr tego głosu. Prawykonanie Trzech preludiów miało miejsce w 1954 roku w Kopenhadze. Wykonawcami byli Jolanda Rodio (alt) i prawdopodobnie Johan Bentzon (flet).