Trzy utwory w dawnym stylu

"Trzy utwory w dawnym stylu'' powstały w roku 1963 w odpowiedzi na przyjacielski zarzut ze strony Tadeusza Ochlewskiego, Ówczesnego dyrektora Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, który stwierdził, że w utworach Góreckiego brak melodii. Praca nad nową kompozycją trwała od 28 listopada do 23 grudnia 1963 roku, a jej prawykonanie odbyło się 30 kwietnia 1964 roku w Warszawie. Utwór ten był swego rodzaju ewenementem - oto bowiem w twórczości młodego kompozytora, który dał się już poznać jako zdeklarowany zwolennik awangardy, pojawiły się nagle trzy ujęte w mały cykl miniatury, odznaczające się bardzo silnym nawiązaniem do stylu muzyki renesansu. Sam twórca wspominał po latach, że były one dlań antidotum, próbą wyjścia poza bujnie podówczas rozkwitającą estetykę sonorystyki i postserializmu. Napisane na orkiestrę smyczkową niewielkie, dziesięciominutowe dzieło obejmuje 3 ogniwa, utrzymane w zróżnicowanych tempach i odmienne w charakterze. Skrajne części cyklu, przypominające żywe tańce, otaczają nostalgiczny drugi utwór. O utworze tym pisał Tadeusz Zieliński w 1975 roku: Umyślnie proste, ale zarazem smakowite dozowanie czysto sonorystycznych walorów brzmienia smyczkowego, różnicowanie i kontrastowanie jego gęstości i dynamiki wprowadza nas w samo sedno indywidualnego stylu Góreckiego. Utwory te stanowią skromną (jakby uproszczoną, dostosowaną do archaicznego tematu), ale efektowną i pełną wdzięku, próbkę tego stylu i typowych problemów estetyczno warsztatowych ich twórcy.