Władysław Żeleński (1837–1921) – kompozytor, pedagog, teoretyk, organizator życia muzycznego. Ojciec Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Jeszcze za życia uznawany za następcę Stanisława Moniuszki – objął on bowiem po Moniuszce stanowisko profesora kontrapunktu i harmonii w warszawskim Instytucie Muzyki. Dziś jednak schedy upatruje się w jego twórczości operowej (Stara baśń, Goplana, Janek), obok dzieł symfonicznych uznawanej za najważniejszą w jego dorobku. Był szczególnie związany z Krakowem – przeznaczał dochody ze swoich koncertów na cele społeczne (m.in. remont Sukiennic), a dzięki jego staraniom udało się otworzyć w Krakowie Konserwatorium, którego był dyrektorem przez 33 lata. Zwolennik przejrzystych form, intymnego wyrazu i ujmującej melodyki, wpajał swoim studentom miłość do klasyków, z którymi miał okazję zapoznać się jeszcze w młodości podczas swoich wyjazdów do Wiednia. Propagował kameralistykę, organizując koncerty, a jego Kwartet fortepianowy c-moll uznaje się za jedno z najwybitniejszych dzieł tego okresu i swoiste credo kompozytora. Prywatnie był też przyjacielem Jana Matejki.