Dwa mazurki salonowe

Wieniawski skomponował dziewięć mazurków, z czego siedem zostało wydanych przez kompozytora (op. 3, 12, 19 oraz 2 mazurki nieopusowane), a dwa niewydane zaginęły. Wszystkie mazurki należą do utworów wczesnych, pochodzą bowiem z pierwszej połowy lat 50. XIX w.; jedynie mazurki op. 19, najpóźniejsze, datowane są na rok 1860. Później kompozytor już nie sięgał do tego gatunku. Mazurki op.19, pierwszy Obertas, drugi Dudziarz / Le ménétrier, zostały wydane dopiero w 1878 roku, czyli blisko 20 lat po ich skomponowaniu, w wydawnictwie Schotta w Moguncji.   Dwa mazurki op. 12 tworzą pewną całość, o czym świadczy m.in. ich powiązanie tonalne; La Champêtre rozpoczyna się w D-dur i kończy w G-dur, a więc plan tonalny utworu prowadzi od tonacji dominanty do toniki. Chanson polonaise jest tonalnie bardziej stabilna, utrzymana w g-moll, czyli w molowej wersji tonacji kończącej pierwszy mazurek, i jedynie w ustępie środkowym następuje zmiana trybu (G-dur). Oba mazurki, zgodnie z tytułem, mają charakter salonowy, co potwierdza ich nieco sentymentalna melodyka oraz konwencjonalne środki muzyczne. Fortepian jedynie towarzyszy skrzypcom, realizuje podstawę harmoniczną oraz podkreśla rytm trójdzielny. Między partiami obu instrumentów brak jakiejkolwiek korespondencji motywicznej, a w samej partii fortepianu element melodyczny jest niemal całkowicie wyeliminowany. Stereotypowy akompaniament zbudowany jest z figur charakterystycznych dla tańców trójdzielnych (podstawa basowa, a następnie dźwięki uzupełniające). Całą partię fortepianu charakteryzuje prosta i niezróżnicowana faktura. Partia skrzypiec jest również dość prosta i – co u Wieniawskiego jest stosunkowo rzadkie – niemal pozbawiona elementu wirtuozowskiego, zgodnie z charakterem tego tańca. Mazurki opierają się na bardzo prostej harmonice, z dominacją odniesień dominantowych i bliskich relacji tonalnych.   Zofia Chechlińska