W partyturze czytamy: słuchowisko na sopran, dwoje aktorów, orkiestrę kameralną i elektronikę (2021), pomyślane, dodajmy, jako spektakl. Ale także kompozycja wokalno-instrumentalna złożona z dziesięciu części, tworzących ciąg logiczno-dramaturgiczny. Tadeusz Wielecki mówi o „słuchowisku drogi” i przypowieści filozoficznej. Kompozytor jest autorem scenariusza, wybrał też teksty: Jana Potockiego, Williama B. Yeatsa, Fernanda Pessoi, Mirona Białoszewskiego i Jarosława Klejnockiego. Dopisał swoje. W „Jak by to powiedzieć…” odbywamy podróż pociągiem, stąd kolejowe zapowiedzi zamieniają się w narrację utworu, a brzmienie dworcowego gongu staje się tematem do wariacji. Nasza droga jest jednak tylko metaforą antycznej wędrówki do Kolchidy. Ale czy tylko? W niepozbawionym humoru słuchowisku rozbrzmiewają głosy Joanny Freszel, Matyldy Damięckiej i kompozytora. Gra Orkiestra Muzyki Nowej pod dyrekcją Szymona Bywalca.

Autor wykłada jednak kawę na ławę – to słuchowisko à rebours! „Idea, aby treść słowną wprowadzić w dźwięk, aby muzykę przepoić znaczeniem (ale także, aby muzykę «zrobić» ze słowa), towarzyszy mi nie od dziś. […]. W rzeczywistości w idei «muzyki mówiącej» nie chodzi o konkretny semantyczny przekaz. Chodzi o to, aby się czuło, że w ogóle się mówi, i że mówi żywy człowiek”. Przewrotności nie brakuje tu na każdym poziomie. Głos (kompozytora) informuje nas: „Mnie się udało uchwycić, ale czy krytycy uchwycą, że udało mi się uchwycić?”. My, póki co, chwytamy!