Koncert e-moll op. 11 na fortepian i orkiestrę, WN

Koncerty fortepianowe łączą w sobie dwa żywioły: czystej gry i pełnej wyrazu poetyki. Wirtuozerię i romantyczność. Błyskotliwość pianistyczna, wykształcona w utworach w stylu , została w nich doprowadzona do perfekcji, lecz zarazem – pożegnana. Oba stanowią bezpośredni wyraz osobowości kompozytora, która objawiła się w nich po raz pierwszy z tak wielką siłą i skonkretyzowała w zespole cech tworzących indywidualny styl Chopina.    Koncert fortepianowy e-moll Odznacza się rozbudowaną, jak na utwory koncertowe Chopina, partią orkiestry. Melodyka jest tu mniej ornamentalna, a bardziej płynna, rysunek kantyleny bardzo szlachetny i klarowny, pierwiastek wirtuozowski silnie wyeksponowany, lecz nie w stopniu przytłaczającym logikę konstrukcji.    Wydanie źródłowo-krytyczne zredagowane przez Jana Ekiera i Pawła Kamińskiego na podstawie rękopisów, kopii zatwierdzonych przez samego Chopina i pierwszych wydań. Jego celem jest przedstawienie twórczości Chopina w autentycznym kształcie.  Partytura w wersji koncertowej, odtworzona przy uwzględnieniu także innych źródeł przekazujących intencję Chopina, znajduje się w tomie 33 B VIIIa. Koncert w układzie na jeden fortepian znajduje się w tomie 13 A XIIIa. Wersja z drugim fortepianem, zawierająca wyciągi partii orkiestry, znajduje się w tomie 30 B VIa. Wersja historyczna wiernie odtwarza najstarszy zachowany zapis partii orkiestry.