Symfonia e-moll "Odrodzenie"

"Pracę nad dziełem rozpoczął Karłowicz wiosną 1899 roku podczas studiów w Berlinie, ukończył zaś po powrocie do kraju w czerwcu 1902 roku. Jego premiera światowa miała miejsce 21 marca 1903 w Berlinie, polska natomiast 7 kwietnia 1903 we Lwowie. Symfonia ma klasyczną, czteroczęściową budowę, jednak pod względem architektonicznym jest już bliska poematom symfonicznym. Składa się z części: 1. Andante. Allegro 2. Andante non troppo 3. Vivace 4. Allegro maestoso. Pod względem orkiestracji i techniki instrumentacyjnej reprezentuje wczesny, akademicki okres twórczości Karłowicza. Stosuje tu jeszcze kompozytor, w odróżnieniu od późniejszych utworów orkiestrowych - poematów symfonicznych - podwójną obsadę drzewa, wzbogaconą fletem piccolo. Orkiestracja dzieła wskazuje, iż kompozytor kierował się wzorem symfoniki Czajkowskiego. Karłowicz operuje tu jeszcze chętnie różnorodnymi masywami brzmieniowymi całych grup instrumentalnych, traktując je na sposób chóralny, w zwartych pionach akordowych (Leszek Polony). W lwowskim dzienniku Słowo Polskie przed polskim prawykonaniem dzieła kompozytor zawarł obszerny program literacki, w którym odniósł się do kolejnych części Symfonii. W ostatnich słowach pisze: Brzmi hymn odrodzenia, zrazu cichy i słodki, potem coraz szerszy, coraz pełniejszy. Juz chwila nadeszła; słychać fanfary. Już jeden krok tylko!''. I choć ponownie duszę opadają wątpliwości, uroczyście i potężnie brzmi hymn odrodzenia.