Utwór poświęcony jest pamięci siedmiu astronautów, którzy zginęli w czasie katastrofy ''Challengera'' 28 stycznia 1986 roku. Tytuł zaczerpnięty został z obrazu Odilona Redona ''Fleurs lunaires'', francuskiego symbolisty (1849-1916), którego malarstwo, z motywami fantastycznych roślin i stworów posłużyło jako inspiracja twórcza do powstania utworu. Partia wiolonczeli, niezależnie od ''normalnej'' materii interwałowej, operuje szerokim wachlarzem środków artykulacji, jak różne odmiany pizzicata, glissand i flażoletów (w tym efekt ''krzyku mewy'') oraz tryli. Również i fortepian jest wzbogacony brzmieniowo przez tłumienie strun ręką, grę na samych strunach przy równoczesnym naciskaniu pewnych klawiszy, efekty ''harfy eolskiej'' i ''tempelbloku''. Przebieg utworu, trwającego około 9 minut, składa się z szeregu zróżnicowanych odcinków, najogólniej jednak można wyróżnić w nim trzy fazy: poważną i recytatywną, ruchliwą i wirtuozowską oraz liryczną - najdłuższą, przepojoną melancholią i smutkiem.