O czym tu pisać? Że Zygmunt Konieczny (1937) jest wybitnym twórcą piosenek i muzyki filmowej? Że doskonale wiązał w swych drobiazgach słowo z muzyką? Że stworzył ponadczasowe piosenki – standardy, które łączą pokolenia? (a to dla twórców lżejszej muzy największy komplement). „Grande valse brillante”, „Groszki i róże”, „Karuzela z madonnami”, „Oczy tej małej”… Można wymieniać bez końca.

 Cezary Duchnowski, kompozytor, specjalista od nowych mediów, nie po raz pierwszy flirtuje z polską piosenką, dając nam nowe opracowania klasyków, balansujące na granicy przeszłości i teraźniejszości. Słuchając piosenek Koniecznego w wykonaniu Agaty Zubel, Bartka Wąsika, Andrzeja Bauera oraz muzyków NOSPR-u nigdy nie tracimy łączności z oryginałem. Jest tuż obok nas, czuwa, przypomina o swoim istnieniu. Paradoksalnie jednak ani na chwilę nie mamy wątpliwości czy podążać za Duchnowskim. Wierzmy mu. Zubel nie stara się być drugą Ewą Demarczyk, tylko na szczęście pozostaje sobą.

 „Piosenka jest dobra na wszystko” – pisał klasyk gatunku. I oczywiście miał rację. Inna autorka dodawała: „Piosenka musi posiadać tekst”. I z tym trudno polemizować. Tyle, że piosenki Koniecznego nic nie muszą. Mają wszystko. Konieczny? Koniecznie!