'Trio - wykonane przez Seweryna Śnieckowskiego, Teofila Rudnickiego i Bazylego Orłowa na początku września 1945 r. w Krakowie - wzbudzić miało 'sądy bardzo sprzeczne''. Tak przynajmniej relacjonował odczucia słuchaczy Stefan Kisielewski w swojej recenzji, osobiście zaliczając utwór do ''dzieł patrzących w przyszłość'', awangardowych, jego autora zaś - do osób budzących wyjątkowe nadzieje. ''A może w swojej powolnej i metodycznej, gromadzącej materiał pracy, u której podstawy leży jakiś, skoncentrowany, skupiony ogień, nie stworzył on jeszcze utworu syntetycznego, w którym dałby wreszcie całkowicie wyrażone swoje ''credo''? [...]. Trio to utwór laboratoryjny, etiuda twórcza, ukazująca pewne elementy, z których Lutosławski buduje swoje dzieło: aptekarski rygoryzm formalny i własny, absolutnie indywidualny, uwarunkowany jakąś zasadniczą choć utajoną koniecznością świat współbrzmień. Ten właśnie świat harmoniczny każe mi widzieć w Lutosławskim autora, który może stworzyć dzieła o najwyższym dla rozwoju muzyki współczesnej znaczeniu.'' (Stefan Kisielewski: ''Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej w Krakowie''. W: ''Ruch Muzyczny'' 1945 nr 1, s. 25).