Lutosławski in memoriam

Utwór skomponowany w hołdzie Witoldowi Lutosławskiemu nawiązuje w swojej formie do charakterystycznej dla tego kompozytora dwuczęściowości, opartej na następstwie części wstępnej i głównej. Dowodem tego jest użycie w nazwie części określeń hésitant i direct, podobnie jak w II Symfonii W. Lutosławskiego, mających oznaczać kolejno ''wahanie, niezdecydowanie'' i ''zdecydowanie, dążenie do przodu'' jest tego dowodem. Przeciwstawienie tych dwóch charakterów zostało tu oddane odmiennymi środkami muzycznymi. W części pierwszej dominuje spokojna kantylena oboju, oparta na sekundowych krokach. Zostaje ona przerwana fragmentem Largo, a następnie powraca na zakończenie. W cześci drugiej, jednostajna sekstolowa figura w partii fortepianu, który pojawia się już na początku, przerywana jest akordowymi fragmentami z niespokojną, wykorzystjącą także duże skoki interwałowe melodią oboju. Utwór odznacza się nie tylko interesującym potraktowaniem formy, ale także atrakcyjnością strony brzmieniowej i wyrazowej. Może stanowić cenną pozycję repertuaru zarówno studentów, jak i koncertujących muzyków.